قرآن کریم (با فونت خوانا)



 تِلْكَ الرُّسُلُ فَضَّلْناٰ بَعْضَهُمْ عَلٰی بَعْضٍۘ مِنْهُمْ مَنْ كَلَّمَ اللّٰهُۖ وَرَفَعَ بَعْضَهُمْ دَرَجاٰتٍۚ وَءاٰتَیْناٰ عٖیسَی ابْنَ مَرْیَمَ الْبَیِّناٰتِ وَاَیَّدْناٰهُ بِرُوحِ الْقُدُسِۗ وَلَوْ شآٰءَ اللّٰهُ مَا اقْتَتَلَ الَّذٖینَ مِنْ بَعْدِهِمْ مِنْ بَعْدِ ماٰ جآٰءَتْهُمُ الْبَیِّناٰتُ وَلٰكِنِ اخْتَلَفُوا فَمِنْهُمْ مَنْ ءاٰمَنَ وَمِنْهُمْ مَنْ كَفَرَۚ وَلَوْ شآٰءَ اللّٰهُ مَا اقْتَتَلُوا وَلٰكِنَّ اللّٰهَ یَفْعَلُ ماٰ یُرٖیدُ۝٢٥٣۝یآٰ اَیُّهَا الَّذٖینَ ءاٰمَنُوٓا اَنْفِقُوا مِمّاٰ رَزَقْناٰكُمْ مِنْ قَبْلِ اَنْ یَأْتِیَ یَوْمٌ لاٰ بَیْعٌ فٖیهِ وَلاٰ خُلَّةٌ وَلاٰ شَفاٰعَةٌۗ وَالْكاٰفِرُونَ هُمُ الظّاٰلِمُونَ۝٢٥٤۝ٱَللّٰهُ لآٰ اِلٰهَ اِلّاٰ هُوَ الْحَیُّ الْقَیُّومُۚ لاٰ تَأْخُذُهُۥ سِنَةٌ وَلاٰ نَوْمٌۚ لَهُۥ ماٰ فِی السَّمٰواٰتِ وَماٰ فِی الْاَرْضِۗ مَنْ ذَا الَّذٖی یَشْفَعُ عِنْدَهُۥٓ اِلّاٰ بِاِذْنِهٖۚ یَعْلَمُ ماٰ بَیْنَ اَیْدٖیهِمْ وَماٰ خَلْفَهُمْۖ وَلاٰ یُحٖیطُونَ بِشَیْءٍ مِنْ عِلْمِهٖٓ اِلّاٰ بِماٰ شآٰءَۚ وَسِعَ كُرْسِیُّهُ السَّمٰواٰتِ وَالْاَرْضَۖ وَلاٰ یَـئُودُهُۥ حِفْظُهُماٰۚ وَهُوَ الْعَلِیُّ الْعَظٖیمُ۝٢٥٥۝لآٰ اِكْراٰهَ فِی الدّٖینِۖ قَدْ تَبَیَّنَ الرُّشْدُ مِنَ الْغَیِّۚ فَمَنْ یَكْفُرْ بِالطّاٰغُوتِ وَیُؤْمِنْ بِاللّٰهِ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقٰی لَا انْفِصاٰمَ لَهاٰۗ وَاللّٰهُ سَمٖیعٌ عَلٖیمٌ۝٢٥٦۝ٱَللّٰهُ وَلِیُّ الَّذٖینَ ءاٰمَنُوا یُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماٰتِ اِلَی النُّورِۖ وَالَّذٖینَ كَفَرُوٓا اَوْلِیآٰؤُهُمُ الطّاٰغُوتُ یُخْرِجُونَهُمْ مِنَ النُّورِ اِلَی الظُّلُماٰتِۗ اُولٰٓئِكَ اَصْحاٰبُ النّاٰرِۖ هُمْ فٖیهاٰ خاٰلِدُونَ۝٢٥٧۝اَلَمْ تَرَ اِلَی الَّذٖی حآٰجَّ اِبْراٰهٖیمَ فٖی رَبِّهٖٓ اَنْ ءاٰتٰىهُ اللّٰهُ الْمُلْكَ اِذْ قاٰلَ اِبْراٰهٖیمُ رَبِّیَ الَّذٖی یُحْیٖی وَیُمٖیتُ قاٰلَ اَنَا اُحْیٖی وَاُمٖیتُۖ قاٰلَ اِبْراٰهٖیمُ فَاِنَّ اللّٰهَ یَأْتٖی بِالشَّمْسِ مِنَ الْمَشْرِقِ فَأْتِ بِهاٰ مِنَ الْمَغْرِبِ فَبُهِتَ الَّذٖی كَفَرَۗ وَاللّٰهُ لاٰ یَهْدِی الْقَوْمَ الظّاٰلِمٖینَ۝٢٥٨۝اَوْ كَالَّذٖی مَرَّ عَلٰی قَرْیَةٍ وَهِیَ خاٰوِیَةٌ عَلٰی عُرُوشِهاٰ قاٰلَ اَنّٰی یُحْیٖی هٰذِهِ اللّٰهُ بَعْدَ مَوْتِهاٰۖ فَاَماٰتَهُ اللّٰهُ مِائَةَ عاٰمٍ ثُمَّ بَعَثَهُۥۖ قاٰلَ كَمْ لَبِثْتَۖ قاٰلَ لَبِثْتُ یَوْمًا اَوْ بَعْضَ یَوْمٍۖ قاٰلَ بَلْ لَبِثْتَ مِائَةَ عاٰمٍ فَانْظُرْ اِلٰی طَعاٰمِكَ وَشَراٰبِكَ لَمْ یَتَسَنَّهْۖ وَانْظُرْ اِلٰی حِماٰرِكَ وَلِنَجْعَلَكَ ءاٰیَةً لِلنّاٰسِۖ وَانْظُرْ اِلَی الْعِظاٰمِ كَیْفَ نُنْشِزُهاٰ ثُمَّ نَكْسُوهاٰ لَحْمًاۚ فَلَمّاٰ تَبَیَّنَ لَهُۥ قاٰلَ اَعْلَمُ اَنَّ اللّٰهَ عَلٰی كُلِّ شَیْءٍ قَدٖیرٌ۝٢٥٩۝وَاِذْ قاٰلَ اِبْراٰهٖیمُ رَبِّ اَرِنٖی كَیْفَ تُحْیِی الْمَوْتٰیۖ قاٰلَ اَوَلَمْ تُؤْمِنْۖ قاٰلَ بَلٰی وَلٰكِنْ لِیَطْمَئِنَّ قَلْبٖیۖ قاٰلَ فَخُذْ اَرْبَعَةً مِنَ الطَّیْرِ فَصُرْهُنَّ اِلَیْكَ ثُمَّ اجْعَلْ عَلٰی كُلِّ جَبَلٍ مِنْهُنَّ جُزْءًا ثُمَّ ادْعُهُنَّ یَأْتٖینَكَ سَعْیًاۚ وَاعْلَمْ اَنَّ اللّٰهَ عَزٖیزٌ حَكٖیمٌ۝٢٦٠۝مَثَلُ الَّذٖینَ یُنْفِقُونَ اَمْواٰلَهُمْ فٖی سَبٖیلِ اللّٰهِ كَمَثَلِ حَبَّةٍ اَنْبَتَتْ سَبْعَ سَناٰبِلَ فٖی كُلِّ سُنْبُلَةٍ مِائَةُ حَبَّةٍۗ وَاللّٰهُ یُضاٰعِفُ لِمَنْ یَشآٰءُۗ وَاللّٰهُ واٰسِعٌ عَلٖیمٌ۝٢٦١۝ٱَلَّذٖینَ یُنْفِقُونَ اَمْواٰلَهُمْ فٖی سَبٖیلِ اللّٰهِ ثُمَّ لاٰ یُتْبِعُونَ مآٰ اَنْفَقُوا مَنًّا وَلآٰ اَذًی لَهُمْ اَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَلاٰ خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلاٰ هُمْ یَحْزَنُونَ۝٢٦٢۝قَوْلٌ مَعْرُوفٌ وَمَغْفِرَةٌ خَیْرٌ مِنْ صَدَقَةٍ یَتْبَعُهآٰ اَذًیۗ وَاللّٰهُ غَنِیٌّ حَلٖیمٌ۝٢٦٣۝یآٰ اَیُّهَا الَّذٖینَ ءاٰمَنُوا لاٰ تُبْطِلُوا صَدَقاٰتِكُمْ بِالْمَنِّ وَالْاَذٰی كَالَّذٖی یُنْفِقُ ماٰلَهُۥ رِئآٰءَ النّاٰسِ وَلاٰ یُؤْمِنُ بِاللّٰهِ وَالْیَوْمِ الْءاٰخِرِۖ فَمَثَلُهُۥ كَمَثَلِ صَفْواٰنٍ عَلَیْهِ تُراٰبٌ فَاَصاٰبَهُۥ واٰبِلٌ فَتَرَكَهُۥ صَلْدًاۖ لاٰ یَقْدِرُونَ عَلٰی شَیْءٍ مِمّاٰ كَسَبُواۗ وَاللّٰهُ لاٰ یَهْدِی الْقَوْمَ الْكاٰفِرٖینَ۝٢٦٤۝وَمَثَلُ الَّذٖینَ یُنْفِقُونَ اَمْواٰلَهُمُ ابْتِغآٰءَ مَرْضاٰتِ اللّٰهِ وَتَثْبٖیتًا مِنْ اَنْفُسِهِمْ كَمَثَلِ جَنَّةٍ بِرَبْوَةٍ اَصاٰبَهاٰ واٰبِلٌ فَـأٰتَتْ اُكُلَهاٰ ضِعْفَیْنِ فَاِنْ لَمْ یُصِبْهاٰ واٰبِلٌ فَطَلٌّۗ وَاللّٰهُ بِماٰ تَعْمَلُونَ بَصٖیرٌ۝٢٦٥۝اَیَوَدُّ اَحَدُكُمْ اَنْ تَكُونَ لَهُۥ جَنَّةٌ مِنْ نَخٖیلٍ وَاَعْناٰبٍ تَجْرٖی مِنْ تَحْتِهَا الْاَنْهاٰرُ لَهُۥ فٖیهاٰ مِنْ كُلِّ الثَّمَراٰتِ وَاَصاٰبَهُ الْكِبَرُ وَلَهُۥ ذُرِّیَّةٌ ضُعَفآٰءُ فَاَصاٰبَهآٰ اِعْصاٰرٌ فٖیهِ ناٰرٌ فَاحْتَرَقَتْۗ كَذٰلِكَ یُبَیِّنُ اللّٰهُ لَكُمُ الْءاٰیاٰتِ لَعَلَّكُمْ تَتَفَكَّرُونَ۝٢٦٦۝یآٰ اَیُّهَا الَّذٖینَ ءاٰمَنُوٓا اَنْفِقُوا مِنْ طَیِّباٰتِ ماٰ كَسَبْتُمْ وَمِمّآٰ اَخْرَجْناٰ لَكُمْ مِنَ الْاَرْضِۖ وَلاٰ تَیَمَّمُوا الْخَبٖیثَ مِنْهُ تُنْفِقُونَ وَلَسْتُمْ بأٰخِذٖیهِ اِلّآٰ اَنْ تُغْمِضُوا فٖیهِۚ وَاعْلَمُوٓا اَنَّ اللّٰهَ غَنِیٌّ حَمٖیدٌ۝٢٦٧۝ٱَلشَّیْطاٰنُ یَعِدُكُمُ الْفَقْرَ وَیَأْمُرُكُمْ بِالْفَحْشآٰءِۖ وَاللّٰهُ یَعِدُكُمْ مَغْفِرَةً مِنْهُ وَفَضْلًاۗ وَاللّٰهُ واٰسِعٌ عَلٖیمٌ۝٢٦٨۝یُؤْتِی الْحِكْمَةَ مَنْ یَشآٰءُۚ وَمَنْ یُؤْتَ الْحِكْمَةَ فَقَدْ اُوتِیَ خَیْرًا كَثٖیرًاۗ وَماٰ یَذَّكَّرُ اِلّآٰ اُولُوا الْاَلْباٰبِ۝٢٦٩۝وَمآٰ اَنْفَقْتُمْ مِنْ نَفَقَةٍ اَوْ نَذَرْتُمْ مِنْ نَذْرٍ فَاِنَّ اللّٰهَ یَعْلَمُهُۥۗ وَماٰ لِلظّاٰلِمٖینَ مِنْ اَنْصاٰرٍ۝٢٧٠۝اِنْ تُبْدُوا الصَّدَقاٰتِ فَنِعِمّاٰ هِیَۖ وَاِنْ تُخْفُوهاٰ وَتُؤْتُوهَا الْفُقَرآٰءَ فَهُوَ خَیْرٌ لَكُمْۚ وَیُكَفِّرُ عَنْكُمْ مِنْ سَیِّئاٰتِكُمْۗ وَاللّٰهُ بِماٰ تَعْمَلُونَ خَبٖیرٌ۝٢٧١۝

  بعضی از آن رسولان را بر بعضی دیگر برتری دادیم؛ برخی از آنها، خدا با او سخن می‌گفت؛ و بعضی را درجاتی برتر داد؛ و به عیسی بن مریم، نشانه‌های روشن دادیم؛ و او را با «روح القدس» تأیید نمودیم؛ (ولی فضیلت و مقام آن پیامبران، مانع اختلاف امتها نشد.) و اگر خدا می‌خواست، کسانی که بعد از آنها بودند، پس از آن همه نشانه‌های روشن که برای آنها آمد، جنگ و ستیز نمی‌کردند؛ (اما خدا مردم را مجبور نساخته؛ و آنها را در پیمودن راه سعادت، آزاد گذارده است؛) ولی این امتها بودند که با هم اختلاف کردند؛ بعضی ایمان آوردند و بعضی کافر شدند؛ (و جنگ و خونریزی بروز کرد. و باز) اگر خدا می‌خواست، با هم پیکار نمی‌کردند؛ ولی خداوند، آنچه را می‌خواهد، (از روی حکمت) انجام می‌دهد (و هیچ‌کس را به قبول چیزی مجبور نمی‌کند). ﴾253﴿ای کسانی که ایمان آورده‌اید! از آنچه به شما روزی داده‌ایم، انفاق کنید! پیش از آنکه روزی فرا رسد که در آن، نه خرید و فروش است (تا بتوانید سعادت و نجات از کیفر را برای خود خریداری کنید)، و نه دوستی (و رفاقتهای مادی سودی دارد)، و نه شفاعت؛ (زیرا شما شایسته شفاعت نخواهید بود.) و کافران، خود ستمگرند؛ (هم به خودشان ستم می‌کنند، هم به دیگران). ﴾254﴿هیچ معبودی نیست جز خداوند یگانه زنده، که قائم به ذات خویش است، و موجودات دیگر، قائم به او هستند؛ هیچگاه خواب سبک و سنگینی او را فرانمی‌گیرد؛ (و لحظه‌ای از تدبیر جهان هستی، غافل نمی‌ماند؛) آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است، از آن اوست؛ کیست که در نزد او، جز به فرمان او شفاعت کند؟! (بنابراین، شفاعت شفاعت‌کنندگان، برای آنها که شایسته شفاعتند، از مالکیت مطلقه او نمی‌کاهد.) آنچه را در پیش روی آنها [= بندگان‌] و پشت سرشان است می‌داند؛ (و گذشته و آینده، در پیشگاه علم او، یکسان است.) و کسی از علم او آگاه نمی‌گردد؛ جز به مقداری که او بخواهد. (اوست که به همه چیز آگاه است؛ و علم و دانش محدود دیگران، پرتوی از علم بی‌پایان و نامحدود اوست.) تخت (حکومت) او، آسمانها و زمین را دربرگرفته؛ و نگاهداری آن دو [= آسمان و زمین]، او را خسته نمیکند. بلندی مقام و عظمت، مخصوص اوست. ﴾255﴿در قبول دین، اکراهی نیست. (زیرا) راه درست از راه انحرافی، روشن شده است. بنابر این، کسی که به طاغوت [= بت و شیطان، و هر موجود طغیانگر] کافر شود و به خدا ایمان آورد، به دستگیره محکمی چنگ زده است، که گسستن برای آن نیست. و خداوند، شنوا و داناست. ﴾256﴿خداوند، ولی و سرپرست کسانی است که ایمان آورده‌اند؛ آنها را از ظلمتها، به سوی نور بیرون می‌برد. (اما) کسانی که کافر شدند، اولیای آنها طاغوتها هستند؛ که آنها را از نور، به سوی ظلمتها بیرون می‌برند؛ آنها اهل آتشند و همیشه در آن خواهند ماند. ﴾257﴿آیا ندیدی (و آگاهی نداری از) کسی [= نمرود] که با ابراهیم در باره پروردگارش محاجه و گفتگو کرد؟ زیرا خداوند به او حکومت داده بود؛ (و بر اثر کمی ظرفیت، از باده غرور سرمست شده بود؛) هنگامی که ابراهیم گفت: «خدای من آن کسی است که زنده می‌کند و می‌میراند.» او گفت: «من نیز زنده می‌کنم و می‌میرانم!» (و برای اثبات این کار و مشتبه‌ساختن بر مردم دستور داد دو زندانی را حاضر کردند، فرمان آزادی یکی و قتل دیگری را داد) ابراهیم گفت: «خداوند، خورشید را از افق مشرق می‌آورد؛ (اگر راست می‌گویی که حاکم بر جهان هستی تویی،) خورشید را از مغرب بیاور!» (در اینجا) آن مرد کافر، مبهوت و وامانده شد. و خداوند، قوم ستمگر را هدایت نمی‌کند. ﴾258﴿یا همانند کسی که از کنار یک آبادی (ویران شده) عبور کرد، در حالی که دیوارهای آن، به روی سقفها فرو ریخته بود، (و اجساد و استخوانهای اهل آن، در هر سو پراکنده بود؛ او با خود) گفت: «چگونه خدا اینها را پس از مرگ، زنده می‌کند؟!» (در این هنگام،) خدا او را یکصد سال میراند؛ سپس زنده کرد؛ و به او گفت: «چه‌قدر درنگ کردی؟» گفت: «یک روز؛ یا بخشی از یک روز.» فرمود: «نه، بلکه یکصد سال درنگ کردی! نگاه کن به غذا و نوشیدنی خود (که همراه داشتی، با گذشت سالها) هیچ‌گونه تغییر نیافته است! (خدایی که یک چنین مواد فاسدشدنی را در طول این مدت، حفظ کرده، بر همه چیز قادر است!) ولی به الاغ خود نگاه کن (که چگونه از هم متلاشی شده! این زنده شدن تو پس از مرگ، هم برای اطمینان خاطر توست، و هم) برای اینکه تو را نشانه‌ای برای مردم (در مورد معاد) قرار دهیم. (اکنون) به استخوانها (ی مرکب سواری خود نگاه کن که چگونه آنها را برداشته، به هم پیوند می‌دهیم، و گوشت بر آن می‌پوشانیم!» هنگامی که (این حقایق) بر او آشکار شد، گفت: «می‌دانم خدا بر هر کاری توانا است». ﴾259﴿و (به خاطر بیاور) هنگامی را که ابراهیم گفت: «خدایا! به من نشان بده چگونه مردگان را زنده می‌کنی؟» فرمود: «مگر ایمان نیاورده‌ای؟!» عرض کرد: «آری، ولی می‌خواهم قلبم آرامش یابد.» فرمود: «در این صورت، چهار نوع از مرغان را انتخاب کن! و آنها را (پس از ذبح کردن،) قطعه قطعه کن (و در هم بیامیز)! سپس بر هر کوهی، قسمتی از آن را قرار بده، بعد آنها را بخوان، به سرعت به سوی تو می‌آیند! و بدان خداوند قادر و حکیم است؛ (هم از ذرات بدن مردگان آگاه است، و هم توانایی بر جمع آنها دارد)». ﴾260﴿کسانی که اموال خود را در راه خدا انفاق می‌کنند، همانند بذری هستند که هفت خوشه برویاند؛ که در هر خوشه، یکصد دانه باشد؛ و خداوند آن را برای هر کس بخواهد (و شایستگی داشته باشد)، دو یا چند برابر می‌کند؛ و خدا (از نظر قدرت و رحمت،) وسیع، و (به همه چیز) داناست. ﴾261﴿کسانی که اموال خود را در راه خدا انفاق می‌کنند، سپس به دنبال انفاقی که کرده‌اند، منت نمی‌گذارند و آزاری نمی‌رسانند، پاداش آنها نزد پروردگارشان (محفوظ) است؛ و نه ترسی دارند، و نه غمگین می‌شوند. ﴾262﴿گفتار پسندیده (در برابر نیازمندان)، و عفو (و گذشت از خشونتهای آنها)، از بخششی که آزاری به دنبال آن باشد، بهتر است؛ و خداوند، بی‌نیاز و بردبار است. ﴾263﴿ای کسانی که ایمان آورده‌اید! بخششهای خود را با منت و آزار، باطل نسازید! همانند کسی که مال خود را برای نشان دادن به مردم، انفاق می‌کند؛ و به خدا و روز رستاخیز، ایمان نمی‌آورد؛ (کار او) همچون قطعه سنگی است که بر آن، (قشر نازکی از) خاک باشد؛ (و بذرهایی در آن افشانده شود؛) و رگبار باران به آن برسد، (و همه خاکها و بذرها را بشوید،) و آن را صاف (و خالی از خاک و بذر) رها کند. آنها از کاری که انجام داده‌اند، چیزی به دست نمی‌آورند؛ و خداوند، جمعیت کافران را هدایت نمی‌کند. ﴾264﴿و (کار) کسانی که اموال خود را برای خشنودی خدا، و تثبیت (ملکات انسانی در) روح خود، انفاق می‌کنند، همچون باغی است که در نقطه بلندی باشد، و بارانهای درشت به آن برسد، (و از هوای آزاد و نور آفتاب، به حد کافی بهره گیرد،) و میوه خود را دو چندان دهد (که همیشه شاداب و با طراوت است.) و اگر باران درشت به آن نرسد، بارانی نرم به آن می‌رسد. و خداوند به آنچه انجام می‌دهید، بیناست. ﴾265﴿آیا کسی از شما دوست دارد که باغی از درختان خرما و انگور داشته باشد که از زیر درختان آن، نهرها بگذرد، و برای او در آن (باغ)، از هر گونه میوه‌ای وجود داشته باشد، در حالی که به سن پیری رسیده و فرزندانی (کوچک و) ضعیف دارد؛ (در این هنگام،) گردبادی (کوبنده)، که در آن آتش (سوزانی) است، به آن برخورد کند و شعله‌ور گردد و بسوزد؟! (همین‌طور است حال کسانی که انفاقهای خود را، با ریا و منت و آزار، باطل می‌کنند.) این چنین خداوند آیات خود را برای شما آشکار می‌سازد؛ شاید بیندیشید (و با اندیشه، راه حق را بیابید)! ﴾266﴿ای کسانی که ایمان آورده‌اید! از قسمتهای پاکیزه اموالی که (از طریق تجارت) به دست آورده‌اید، و از آنچه از زمین برای شما خارج ساخته‌ایم (از منابع و معادن و درختان و گیاهان)، انفاق کنید! و برای انفاق، به سراغ قسمتهای ناپاک نروید در حالی که خود شما، (به هنگام پذیرش اموال،) حاضر نیستید آنها را بپذیرید؛ مگر از روی اغماض و کراهت! و بدانید خداوند، بی‌نیاز و شایسته ستایش است. ﴾267﴿شیطان، شما را (به هنگام انفاق،) وعده فقر و تهیدستی می‌دهد؛ و به فحشا (و زشتیها) امر می‌کند؛ ولی خداوند وعده «آمرزش» و «فزونی» به شما می‌دهد؛ و خداوند، قدرتش وسیع، و (به هر چیز) داناست. (به همین دلیل، به وعده‌های خود، وفا می‌کند.) ﴾268﴿(خدا) دانش و حکمت را به هر کس بخواهد (و شایسته بداند) می‌دهد؛ و به هر کس دانش داده شود، خیر فراوانی داده شده است. و جز خردمندان، (این حقایق را درک نمی‌کنند، و) متذکر نمی‌گردند. ﴾269﴿و هر چیز را که انفاق می‌کنید، یا (اموالی را که) نذر کرده‌اید (در راه خدا انفاق کنید)، خداوند آنها را می‌داند. و ستمگران یاوری ندارند. ﴾270﴿اگر انفاقها را آشکار کنید، خوب است! و اگر آنها را مخفی ساخته و به نیازمندان بدهید، برای شما بهتر است! و قسمتی از گناهان شما را می‌پوشاند؛ (و در پرتو بخشش در راه خدا، بخشوده خواهید شد.) و خداوند به آنچه انجام می‌دهید، آگاه است. ﴾271﴿