سُورَةُ
سوره حجرمکی99به نام خداوند بخشنده بخشایشگر الر، این آیات کتاب، و قرآن مبین است. 1کافران (هنگامی که آثار شوم اعمال خود را ببینند،) چه بسا آرزو می‌کنند که ای کاش مسلمان بودند! 2بگذار آنها بخورند، و بهره گیرند، و آرزوها آنان را غافل سازد؛ ولی بزودی خواهند فهمید! 3ما اهل هیچ شهر و دیاری را هلاک نکردیم مگر اینکه اجل معیّن (و زمان تغییر ناپذیری) داشتند! 4هیچ گروهی از اجل خود پیشی نمی‌گیرد؛ و از آن عقب نخواهد افتاد! 5و گفتند: «ای کسی که «ذکر» [= قرآن] بر او نازل شده، مسلماً تو دیوانه‌ای! 6اگر راست می‌گویی، چرا فرشتگان را نزد ما نمی‌زوری؟!» 7(امّا اینها باید بدانند) ما فرشتگان را، جز بحق، نازل نمی‌کنیم،؛ و هرگاه نازل شوند، دیگر به اینها مهلت داده نمی‌شود (؛ و در صورت انکار، به عذاب الهی نابود می‌گردند)! 8ما قرآن را نازل کردیم؛ و ما بطور قطع نگهدار آنیم! 9ما پیش از تو (نیز) پیامبرانی در میان امّتهای نخستین فرستادیم. 10هیچ پیامبری به سراغ آنها نمی‌آمد مگر اینکه او را مسخره می‌کردند. 11ما اینچنین (و از هر طریق ممکن) قرآن را به درون دلهای مجرمان راه می‌دهیم! 12(اما با این حال،) آنها به آن ایمان نمی‌آورند؛ روش اقوام پیشین نیز چنین بود! 13و اگر دری از آسمان به روی آنان بگشاییم، و آنها پیوسته در آن بالا روند... 14باز می‌گویند: «ما را چشم‌بندی کرده‌اند؛ بلکه ما (سر تا پا) سحر شده‌ایم!» 15ما در آسمان برجهایی قرار دادیم؛ و آن را برای بینندگان آراستیم. 16و آن را از هر شیطان رانده شده‌ای حفظ کردیم؛ 17مگر آن کس که استراق سمع کند (و دزدانه گوش فرا دهد) که «شهاب مبین» او را تعقیب می‌کند (و می‌راند) 18و زمین را گستردیم؛ و در آن کوه‌های ثابتی افکندیم؛ و از هر گیاه موزون، در آن رویاندیم؛ 19و برای شما انواع وسایل زندگی در آن قرار دادیم؛ همچنین برای کسانی که شما نمی‌توانید به آنها روزی دهید! 20و خزائن همه چیز، تنها نزد ماست؛ ولی ما جز به اندازه معیّن آن را نازل نمی‌کنیم! 21ما بادها را برای بارور ساختن (ابرها و گیاهان) فرستادیم؛ و از آسمان آبی نازل کردیم، و شما را با آن سیراب ساختیم؛ در حالی که شما توانایی حفظ و نگهداری آن را نداشتید! 22ماییم که زنده می‌کنیم و می‌میرانیم؛ و ماییم وارث (همه جهان)! 23ما، هم پیشینیان شما را دانستیم؛ و هم متأخّران را! 24پروردگار تو، قطعاً آنها را (در قیامت) جمع و محشور می‌کند؛ چرا که او حکیم و داناست! 25ما انسان را از گِل خشکیده‌ای (همچون سفال) که از گِل بد بوی (تیره رنگی) گرفته شده بود آفریدیم! 26و جن را پیش از آن، از آتش گرم و سوزان خلق کردیم! 27و (به خاطر بیاور) هنگامی که پروردگارت به فرشتگان گفت: «من بشری را از گل خشکیده‌ای که از گل بدبویی گرفته شده، می‌آفرینم. 28هنگامی که کار آن را به پایان رساندم، و در او از روح خود (یک روح شایسته و بزرگ) دمیدم، همگی برای او سجده کنید!» 29همه فرشتگان، بی استثنا، سجده کردند... 30جز ابلیس، که ابا کرد از اینکه با سجده‌کنندگان باشد. 31(خداوند) فرمود: «ای ابلیس! چرا با سجده‌کنندگان نیستی؟!» 32گفت: «من هرگز برای بشری که او را از گل خشکیده‌ای که از گل بدبویی گرفته شده است آفریده‌ای، سجده نخواهم کرد!» 33فرمود: «از صف آنها [= فرشتگان] بیرون رو، که رانده‌شده‌ای (از درگاه ما!). 34و لعنت (و دوری از رحمت حق) تا روز قیامت بر تو خواهد بود!» 35گفت: «پروردگارا! مرا تا روز رستاخیز مهلت ده (و زنده بگذار!)» 36فرمود: «تو از مهلت یافتگانی! 37(امّا نه تا روز رستاخیز، بلکه) تا روز وقت معیّنی.» 38گفت: «پروردگارا! چون مرا گمراه ساختی، من (نعمتهای مادّی را) در زمین در نظر آنها زینت می‌دهم، و همگی را گمراه خواهم ساخت، 39مگر بندگان مخلصت را.» 40فرمود: «این راه مستقیمی است که بر عهده من است (و سنّت همیشگیم)... 41که بر بندگانم تسلّط نخواهی یافت؛ مگر گمراهانی که از تو پیروی می‌کنند؛ 42و دوزخ، میعادگاه همه آنهاست! 43هفت در دارد؛ و برای هر دری، گروه معیّنی از آنها تقسیم شده‌اند! 44به یقین، پرهیزگاران در باغها (ی سرسبز بهشت) و در کنار چشمه‌ها هستند. 45(فرشتگان به آنها می‌گویند:) داخل این باغها شوید با سلامت و امنیّت! 46هر گونه غلِّ [= حسد و کینه و دشمنی] را از سینه آنها برمی‌کنیم (و روحشان را پاک می‌سازیم)؛ در حالی که همه برابرند، و بر تختها روبه‌روی یکدیگر قرار دارند. 47هیچ خستگی و تعبی در آنجا به آنها نمی‌رسد، و هیچ گاه از آن اخراج نمی‌گردند! 48بندگانم را آگاه کن که من بخشنده مهربانم! 49و (اینکه) عذاب و کیفر من، همان عذاب دردناک است! 50و به آنها از مهمانهای ابراهیم خبر ده! 51هنگامی که بر او وارد شدند و سلام کردند؛ (ابراهیم) گفت: «ما از شما بیمناکیم!» 52گفتند: «نترس، ما تو را به پسری دانا بشارت می‌دهیم!» 53گفت: «آیا به من (چنین) بشارت می‌دهید با اینکه پیر شده‌ام؟! به چه چیز بشارت می‌دهید؟!» 54گفتند: «تو را به حق بشارت دادیم؛ از مأیوسان مباش!» 55گفت: «جز گمراهان، چه کسی از رحمت پروردگارش مأیوس می‌شود؟!» 56(سپس) گفت: «مأموریت شما چیست ای فرستادگان خدا؟» 57گفتند: «ما به سوی قومی گنهکار مأموریت یافته‌ایم (تا آنها را هلاک کنیم)! 58مگر خاندان لوط، که همگی آنها را نجات خواهیم داد... 59بجز همسرش، که مقدّر داشتیم از بازماندگان (در شهر، و هلاک‌شوندگان) باشد!» 60هنگامی که فرستادگان (خدا) به سراغ خاندان لوط آمدند... 61(لوط) گفت: «شما گروه ناشناسی هستید!» 62گفتند: «ما همان چیزی را برای تو آورده‌ایم که آنها [= کافران] در آن تردید داشتند (آری، ما مأمور عذابیم)! 63ما واقعیّت مسلّمی را برای تو آورده‌ایم؛ و راست می‌گوییم! 64پس، خانواده‌ات را در اواخر شب با خود بردار، و از اینجا ببر؛ و خودت به دنبال آنها حرکت کن؛ و کسی از شما به پشت سر خویش ننگرد؛ به همانجا که مأمور هستید بروید!» 65و ما به لوط این موضوع را وحی فرستادیم که صبحگاهان، همه آنها ریشه‌کن خواهند شد. 66(از سوی دیگر،) اهل شهر (از ورود میهمانان با خبر شدند، و بطرف خانه لوط) آمدند در حالی که شادمان بودند. 67(لوط) گفت: «اینها میهمانان منند؛ آبروی مرا نریزید! 68و از خدا بترسید، و مرا شرمنده نسازید!» 69گفتند: «مگر ما تو را از جهانیان نهی نکردیم (و نگفتیم کسی را به میهمانی نپذیر؟!» 70گفت: «دختران من حاضرند، اگر می‌خواهید کار صحیحی انجام دهید (با آنها ازدواج کنید، و از گناه و آلودگی بپرهیزید!)» 71به جان تو سوگند، اینها در مستی خود سرگردانند (و عقل و شعور خود را از دست داده‌اند)! 72سرانجام، هنگام طلوع آفتاب، صیحه (مرگبار -بصورت صاعقه یا زمین‌لرزه-) آنها را فراگرفت! 73سپس (شهر و آبادی آنها را زیر و رو کردیم؛) بالای آن را پایین قرار دادیم؛ و بارانی از سنگ بر آنها فرو ریختیم! 74در این (سرگذشت عبرت‌انگیز)، نشانه‌هایی است برای هوشیاران! 75و ویرانه‌های سرزمین آنها، بر سر راه (کاروانها)، همواره ثابت و برقرار است؛ 76در این، نشانه‌ای است برای مؤمنان! 77«اصحاب الأیکه» [= صاحبان سرزمینهای پردرخت = قوم شعیب] مسلماً قوم ستمگری بودند! 78ما از آنها انتقام گرفتیم؛ و (شهرهای ویران شده) این دو [= قوم لوط و اصحاب الأیکه] بر سر راه (شما در سفرهای شام)، آشکار است! 79و «اصحاب حجر» [= قوم ثمود] پیامبران را تکذیب کردند! 80ما آیات خود را به آنان دادیم؛ ولی آنها از آن روی گرداندند! 81آنها خانه‌های امن در دل کوه‌ها می‌تراشیدند. 82امّا سرانجام صیحه (مرگبار)، صبحگاهان آنان را فرا گرفت؛ 83و آنچه را به دست آورده بودند، آنها را از عذاب الهی نجات نداد! 84ما آسمانها و زمین و آنچه را میان آن دو است، جز بحق نیافریدیم؛ و ساعت موعود [= قیامت] قطعاً فرا خواهد رسید (و جزای هر کس به او می‌رسد)! پس، از آنها به طرز شایسته‌ای صرف‌نظر کن (و آنها را بر نادانیهایشان ملامت ننما)! 85به یقین، پروردگار تو، آفریننده آگاه است! 86ما به تو سوره حمد و قرآن عظیم دادیم! 87(بنابر این،) هرگز چشم خود را به نعمتهای (مادّی)، که به گروه‌هایی از آنها [= کفّار] دادیم، میفکن! و بخاطر آنچه آنها دارند، غمگین مباش! و بال (عطوفت) خود را برای مؤمنین فرود آر! 88و بگو: «من انذارکننده آشکارم!» 89(ما بر آنها عذابی می‌فرستیم) همان گونه که بر تجزیه‌گران (آیات الهی) فرستادیم! 90همانها که قرآن را تقسیم کردند (؛ آنچه را به سودشان بود پذیرفتند، و آنچه را بر خلاف هوسهایشان بود رها نمودند)! 91به پروردگارت سوگند، (در قیامت) از همه آنها سؤال خواهیم کرد... 92از آنچه عمل می‌کردند! 93آنچه را مأموریت داری، آشکارا بیان کن! و از مشرکان روی گردان (و به آنها اعتنا نکن)! 94ما شرّ استهزاکنندگان را از تو دفع خواهیم کرد؛ 95همانها که معبود دیگری با خدا قرار دادند؛ امّا بزودی می‌فهمند! 96ما می‌دانیم سینه‌ات از آنچه آنها می‌گویند تنگ می‌شود (و تو را سخت ناراحت می‌کنند). 97(برای دفع ناراحتی آنان) پروردگارت را تسبیح و حمد گو! و از سجده‌کنندگان باش! 98و پروردگارت را عبادت کن تا یقین [= مرگ] تو فرا رسد! 99
سوره
جزء
حزب