Rojat.com

3- سُورَةُ آلِ عِمْراٰنَ

یَوْمَ تَجِدُ كُلُّ نَفْسٍ ماٰ عَمِلَتْ مِنْ خَیْرٍ مُحْضَرًا وَماٰ عَمِلَتْ مِنْ سُوٓءٍ تَوَدُّ لَوْ اَنَّ بَیْنَهاٰ وَبَیْنَهُۥٓ اَمَدًا بَعٖیدًاۗ وَیُحَذِّرُكُمُ اللّٰهُ نَفْسَهُۥۗ وَاللّٰهُ رَءُوفٌ بِالْعِباٰدِ٣٠قُلْ اِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللّٰهَ فَاتَّبِعُونٖی یُحْبِبْكُمُ اللّٰهُ وَیَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْۚ وَاللّٰهُ غَفُورٌ رَحٖیمٌ٣١قُلْ اَطٖیعُوا اللّٰهَ وَالرَّسُولَۖ فَاِنْ تَوَلَّوْا فَاِنَّ اللّٰهَ لاٰ یُحِبُّ الْكاٰفِرٖینَ٣٢اِنَّ اللّٰهَ اصْطَفٰٓی ءاٰدَمَ وَنُوحًا وَءاٰلَ اِبْراٰهٖیمَ وَءاٰلَ عِمْراٰنَ عَلَی الْعاٰلَمٖینَ٣٣ذُرِّیَّةً بَعْضُهاٰ مِنْ بَعْضٍۗ وَاللّٰهُ سَمٖیعٌ عَلٖیمٌ٣٤اِذْ قاٰلَتِ امْرَاَتُ عِمْراٰنَ رَبِّ اِنّٖی نَذَرْتُ لَكَ ماٰ فٖی بَطْنٖی مُحَرَّرًا فَتَقَبَّلْ مِنّٖیٓۖ اِنَّكَ اَنْتَ السَّمٖیعُ الْعَلٖیمُ٣٥فَلَمّاٰ وَضَعَتْهاٰ قاٰلَتْ رَبِّ اِنّٖی وَضَعْتُهآٰ اُنْثٰی وَاللّٰهُ اَعْلَمُ بِماٰ وَضَعَتْ وَلَیْسَ الذَّكَرُ كَالْاُنْثٰیۖ وَاِنّٖی سَمَّیْتُهاٰ مَرْیَمَ وَاِنّٖیٓ اُعٖیذُهاٰ بِكَ وَذُرِّیَّتَهاٰ مِنَ الشَّیْطاٰنِ الرَّجٖیمِ٣٦فَتَقَبَّلَهاٰ رَبُّهاٰ بِقَبُولٍ حَسَنٍ وَاَنْبَتَهاٰ نَباٰتًا حَسَنًا وَكَفَّلَهاٰ زَكَرِیّاٰۖ كُلَّماٰ دَخَلَ عَلَیْهاٰ زَكَرِیَّا الْمِحْراٰبَ وَجَدَ عِنْدَهاٰ رِزْقًاۖ قاٰلَ یاٰ مَرْیَمُ اَنّٰی لَكِ هٰذاٰۖ قاٰلَتْ هُوَ مِنْ عِنْدِ اللّٰهِۖ اِنَّ اللّٰهَ یَرْزُقُ مَنْ یَشآٰءُ بِغَیْرِ حِساٰبٍ٣٧

روزی که هر کس، آنچه را از کار نیک انجام داده، حاضر می‌بیند؛ و آرزو می‌کند میان او، و آنچه از اعمال بد انجام داده، فاصله زمانیِ زیادی باشد. خداوند شما را از (نافرمانی) خودش، برحذر می‌دارد؛ و (در عین حال،) خدا نسبت به همه بندگان، مهربان است.» 30بگو: «اگر خدا را دوست می‌دارید، از من پیروی کنید! تا خدا (نیز) شما را دوست بدارد؛ و گناهانتان را ببخشد؛ و خدا آمرزنده مهربان است.» 31بگو: «از خدا و فرستاده (او)، اطاعت کنید! و اگر سرپیچی کنید، خداوند کافران را دوست نمی‌دارد.» 32خداوند، آدم و نوح و آل ابراهیم و آل عمران را بر جهانیان برتری داد. 33آنها فرزندان و (دودمانی) بودند که (از نظر پاکی و تقوا و فضیلت،) بعضی از بعض دیگر گرفته شده بودند؛ و خداوند، شنوا و داناست (و از کوششهای آنها در مسیر رسالت خود، آگاه می‌باشد). 34(به یاد آورید) هنگامی را که همسرِ «عمران» گفت: «خداوندا! آنچه را در رحم دارم، برای تو نذر کردم، که «محرَّر» (و آزاد، برای خدمت خانه تو) باشد. از من بپذیر، که تو شنوا و دانایی! 35ولی هنگامی که او را به دنیا آورد، (و او را دختر یافت،) گفت: «خداوندا! من او را دختر آوردم -ولی خدا از آنچه او به دنیا آورده بود، آگاهتر بود- و پسر، همانند دختر نیست. (دختر نمی‌تواند وظیفه خدمتگزاری معبد را همانند پسر انجام دهد.) من او را مریم نام گذاردم؛ و او و فرزندانش را از (وسوسه‌های) شیطان رانده شده، در پناه تو قرار می‌دهم.» 36خداوند، او [= مریم‌] را به طرز نیکویی پذیرفت؛ و به طرز شایسته‌ای، (نهال وجود) او را رویانید (و پرورش داد)؛ و کفالت او را به «زکریا» سپرد. هر زمان زکریا وارد محراب او می‌شد، غذای مخصوصی در آن جا می‌دید. از او پرسید: «ای مریم! این را از کجا آورده‌ای؟!» گفت: «این از سوی خداست. خداوند به هر کس بخواهد، بی حساب روزی می‌دهد.» 37