Rojat.com

2- سُورَةُ الْبَقَرَةِ

حاٰفِظُوا عَلَی الصَّلَواٰتِ وَالصَّلٰوةِ الْوُسْطٰی وَقُومُوا لِلّٰهِ قاٰنِتٖینَ٢٣٨فَاِنْ خِفْتُمْ فَرِجاٰلًا اَوْ رُكْباٰنًا فَاِذآٰ اَمِنْتُمْ فَاذْكُرُوا اللّٰهَ كَماٰ عَلَّمَكُمْ ماٰ لَمْ تَكُونُوا تَعْلَمُونَ٢٣٩وَالَّذٖینَ یُتَوَفَّوْنَ مِنْكُمْ وَیَذَرُونَ اَزْواٰجًا وَصِیَّةً لِاَزْواٰجِهِمْ مَتاٰعًا اِلَی الْحَوْلِ غَیْرَ اِخْراٰجٍۚ فَاِنْ خَرَجْنَ فَلاٰ جُناٰحَ عَلَیْكُمْ فٖی ماٰ فَعَلْنَ فٖیٓ اَنْفُسِهِنَّ مِنْ مَعْرُوفٍۗ وَاللّٰهُ عَزٖیزٌ حَكٖیمٌ٢٤٠وَلِلْمُطَلَّقاٰتِ مَتاٰعٌ بِالْمَعْرُوفِۖ حَقًّا عَلَی الْمُتَّقٖینَ٢٤١كَذٰلِكَ یُبَیِّنُ اللّٰهُ لَكُمْ ءاٰیاٰتِهٖ لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ٢٤٢اَلَمْ تَرَ اِلَی الَّذٖینَ خَرَجُوا مِنْ دِیاٰرِهِمْ وَهُمْ اُلُوفٌ حَذَرَ الْمَوْتِ فَقاٰلَ لَهُمُ اللّٰهُ مُوتُوا ثُمَّ اَحْیاٰهُمْۚ اِنَّ اللّٰهَ لَذُو فَضْلٍ عَلَی النّاٰسِ وَلٰكِنَّ اَكْثَرَ النّاٰسِ لاٰ یَشْكُرُونَ٢٤٣وَقاٰتِلُوا فٖی سَبٖیلِ اللّٰهِ وَاعْلَمُوٓا اَنَّ اللّٰهَ سَمٖیعٌ عَلٖیمٌ٢٤٤مَنْ ذَا الَّذٖی یُقْرِضُ اللّٰهَ قَرْضًا حَسَنًا فَیُضاٰعِفَهُۥ لَهُۥٓ اَضْعاٰفًا كَثٖیرَةًۚ وَاللّٰهُ یَقْبِضُ وَیَبْسُطُ وَاِلَیْهِ تُرْجَعُونَ٢٤٥

در انجام همه نمازها، (به خصوص) نماز وسطی [= نماز ظهر] کوشا باشید! و از روی خضوع و اطاعت، برای خدا بپاخیزید! 238و اگر (به خاطر جنگ، یا خطر دیگری) بترسید، (نماز را) در حال پیاده یا سواره انجام دهید! اما هنگامی که امنیت خود را بازیافتید، خدا را یاد کنید! [= نماز را به صورت معمولی بخوانید!] همان‌گونه که خداوند، چیزهایی را که نمی‌دانستید، به شما تعلیم داد. 239و کسانی که از شما در آستانه مرگ قرارمی‌گیرند و همسرانی از خود به‌جا می‌گذارند، باید برای همسران خود وصیت کنند که تا یک سال، آنها را (با پرداختن هزینه زندگی) بهره‌مند سازند؛ به شرط اینکه آنها (از خانه شوهر) بیرون نروند (و اقدام به ازدواج مجدد نکنند). و اگر بیرون روند، (حقی در هزینه ندارند؛ ولی) گناهی بر شما نیست نسبت به آنچه در باره خود، به طور شایسته انجام می‌دهند. و خداوند، توانا و حکیم است. 240و برای زنان مطلقه، هدیه مناسبی لازم است (که از طرف شوهر، پرداخت گردد). این، حقی است بر مردان پرهیزکار. 241این چنین، خداوند آیات خود را برای شما شرح می‌دهد؛ شاید اندیشه کنید! 242آیا ندیدی جمعیتی را که از ترس مرگ، از خانه‌های خود فرار کردند؟ و آنان، هزارها نفر بودند (که به بهانه بیماری طاعون، از شرکت در میدان جهاد خودداری نمودند). خداوند به آنها گفت: بمیرید! (و به همان بیماری، که آن را بهانه قرار داده بودند، مردند.) سپس خدا آنها را زنده کرد؛ (و ماجرای زندگی آنها را درس عبرتی برای آیندگان قرار داد.) خداوند نسبت به بندگان خود احسان می‌کند؛ ولی بیشتر مردم، شکر (او را) بجا نمی‌آورند. 243و در راه خدا، پیکار کنید! و بدانید خداوند، شنوا و داناست. 244کیست که به خدا «قرض الحسنه‌ای» دهد، (و از اموالی که خدا به او بخشیده، انفاق کند،) تا آن را برای او، چندین برابر کند؟ و خداوند است (که روزی بندگان را) محدود یا گسترده می‌سازد؛ (و انفاق، هرگز باعث کمبود روزی آنها نمی‌شود). و به سوی او باز می‌گردید (و پاداش خود را خواهید گرفت). 245