Rojat.com

2- سُورَةُ الْبَقَرَةِ

وَاِذْ یَرْفَعُ اِبْراٰهٖیمُ الْقَواٰعِدَ مِنَ الْبَیْتِ وَاِسْماٰعٖیلُ رَبَّناٰ تَقَبَّلْ مِنّآٰۖ اِنَّكَ اَنْتَ السَّمٖیعُ الْعَلٖیمُ١٢٧رَبَّناٰ وَاجْعَلْناٰ مُسْلِمَیْنِ لَكَ وَمِنْ ذُرِّیَّتِنآٰ اُمَّةً مُسْلِمَةً لَكَ وَاَرِناٰ مَناٰسِكَناٰ وَتُبْ عَلَیْنآٰۖ اِنَّكَ اَنْتَ التَّوّاٰبُ الرَّحٖیمُ١٢٨رَبَّناٰ وَابْعَثْ فٖیهِمْ رَسُولًا مِنْهُمْ یَتْلُوا عَلَیْهِمْ ءاٰیاٰتِكَ وَیُعَلِّمُهُمُ الْكِتاٰبَ وَالْحِكْمَةَ وَیُزَكّٖیهِمْۖ اِنَّكَ اَنْتَ الْعَزٖیزُ الْحَكٖیمُ١٢٩وَمَنْ یَرْغَبُ عَنْ مِلَّةِ اِبْراٰهٖیمَ اِلّاٰ مَنْ سَفِهَ نَفْسَهُۥۚ وَلَقَدِ اصْطَفَیْناٰهُ فِی الدُّنْیاٰۖ وَاِنَّهُۥ فِی الْءاٰخِرَةِ لَمِنَ الصّاٰلِحٖینَ١٣٠اِذْ قاٰلَ لَهُۥ رَبُّهُۥٓ اَسْلِمْۖ قاٰلَ اَسْلَمْتُ لِرَبِّ الْعاٰلَمٖینَ١٣١وَوَصّٰی بِهآٰ اِبْراٰهٖیمُ بَنٖیهِ وَیَعْقُوبُ یاٰ بَنِیَّ اِنَّ اللّٰهَ اصْطَفٰی لَكُمُ الدّٖینَ فَلاٰ تَمُوتُنَّ اِلّاٰ وَاَنْتُمْ مُسْلِمُونَ١٣٢اَمْ كُنْتُمْ شُهَدآٰءَ اِذْ حَضَرَ یَعْقُوبَ الْمَوْتُ اِذْ قاٰلَ لِبَنٖیهِ ماٰ تَعْبُدُونَ مِنْ بَعْدٖیۖ قاٰلُوا نَعْبُدُ اِلٰهَكَ وَاِلٰهَ ءاٰبآٰئِكَ اِبْراٰهٖیمَ وَاِسْماٰعٖیلَ وَاِسْحاٰقَ اِلٰهًا واٰحِدًا وَنَحْنُ لَهُۥ مُسْلِمُونَ١٣٣تِلْكَ اُمَّةٌ قَدْ خَلَتْۖ لَهاٰ ماٰ كَسَبَتْ وَلَكُمْ ماٰ كَسَبْتُمْۖ وَلاٰ تُسْئَلُونَ عَمّاٰ كاٰنُوا یَعْمَلُونَ١٣٤

و (نیز به یاد آورید) هنگامی را که ابراهیم و اسماعیل، پایه‌های خانه (کعبه) را بالا می‌بردند، (و می‌گفتند:) «پروردگارا! از ما بپذیر، که تو شنوا و دانایی! 127پروردگارا! ما را تسلیم فرمان خود قرار ده! و از دودمان ما، امتی که تسلیم فرمانت باشند، به وجود آور! و طرز عبادتمان را به ما نشان ده و توبه ما را بپذیر، که تو توبه‌پذیر و مهربانی! 128پروردگارا! در میان آنها پیامبری از خودشان برانگیز، تا آیات تو را بر آنان بخواند، و آنها را کتاب و حکمت بیاموزد، و پاکیزه کند؛ زیرا تو توانا و حکیمی (و بر این کار، قادری)!» 129جز افراد سفیه و نادان، چه کسی از آیین ابراهیم، (با آن پاکی و درخشندگی،) روی‌گردان خواهد شد؟! ما او را در این جهان برگزیدیم؛ و او در جهان دیگر، از صالحان است. 130در آن هنگام که پروردگارش به او گفت: اسلام بیاور! (و در برابر حق، تسلیم باش! او فرمان پروردگار را، از جان و دل پذیرفت؛ و) گفت: «در برابر پروردگار جهانیان، تسلیم شدم.» 131و ابراهیم و یعقوب (در واپسین لحظات عمر،) فرزندان خود را به این آیین، وصیت کردند؛ (و هر کدام به فرزندان خویش گفتند:) «فرزندان من! خداوند این آیین پاک را برای شما برگزیده است؛ و شما، جز به آیین اسلام [= تسلیم در برابر فرمان خدا] از دنیا نروید!» 132آیا هنگامی که مرگ یعقوب فرا رسید، شما حاضر بودید؟! در آن هنگام که به فرزندان خود گفت: «پس از من، چه چیز را می‌پرستید؟» گفتند: «خدای تو، و خدای پدرانت، ابراهیم و اسماعیل و اسحاق، خداوند یکتا را، و ما در برابر او تسلیم هستیم.» 133آنها امتی بودند که درگذشتند. اعمال آنان، مربوط به خودشان بود و اعمال شما نیز مربوط به خود شماست؛ و شما هیچ‌گاه مسئول اعمال آنها نخواهید بود. 134