بلاگ > حجت الله بن حسن امام مهدی (عجل اللّٰه تعالی فرجه شریف)
لیست بلاگ
- الله اکبر
- قرآن کریم
- رسول الله حضرت محمد (صلی الله علیه و اله وسلّم)
- حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها)
- امیرالمؤمنین امام علی (عليه السلام)
- امام حسن مجتبی (عليه السلام)
- اباعبدالله امام حسین بن علی (عليه السلام)
- امام علی بن حسين سجاد(زین العابدین) (عليه السلام)
- امام محمد بن علی باقر (عليه السلام)
- امام جعفر بن محمد صادق (عليه السلام)
- امام موسی بن جعفر کاظم (عليه السلام)
- امام علی بن موسی رضا (عليه السلام)
- امام محمد بن علی جواد (عليه السلام)
- امام علی بن محمد هادی (عليه السلام)
- امام حسن بن علی عسکری (عليه السلام)
- حجت الله بن حسن امام مهدی (عجل اللّٰه تعالی فرجه شریف)
- حضرت ابوالفضل عباس بن علی (عليه السلام)
- حضرت زینب کبری بنت علی (سلام الله علیها)
- حضرت فاطمه معصومه بنت موسی کاظم (سلام الله علیها)
- دعا
- وبسایت Rojat.com
- کشور فلسطین
- کشور یمن
دعای غریق
عبدالله بن سنان از امام صادق (علیه السلام) نقل می کند: به زودى شبهه اى به شما می رسد که در ان نه نشانه اشکار دارید و نه پیشوای هدایت و و هیچ کس از آن نجات نمی یابد مگر آنکه دعای غریق را بخواند، گفتم: دعاى غریق چگونه است؟ فرمودند: می گویى: «یا الله یا رحمان یا رحیم یا مقلّب القلوب ثبّت قلبی على دینک»، و من هم گفتم:«یا الله یا رحمان یا رحیم یا مقلّب القلوب و الابصار ثبّت قلبی على دینک»، امام فرمود: خداى تعالى «مقلدعای عهد
دعای عهد دعایی است که از امام جعفر بن محمد صادق (عليه السلام) روایت شده و مشتمل بر تجدید بیعت با حجت الله بن حسن امام مهدی (عجل اللّٰه تعالی فرجه شریف) است. این دعا از دعاهایی است که تأکید زیادی بر خواندن آن در دوران غیبت امام زمان(عجل اللّٰه تعالی فرجه شریف) شده است. گفته شده که هرکس چهل صبح این دعا را بخواند از یاوران امام زمان (عجل اللّٰه تعالی فرجه شریف) خواهد بود.منابع:ابن مشهدی، المزار الکبیر، ۱۴۱۹ق، ص۶۶۶-۶۶۳.دعای فرج
دعای فرج (عربی: دعاء الفرج)، دعایی است که با عبارت «إلهی عَظُمَ البَلاء» آغاز می شود. این دعا برای اولین بار در کتاب کنوز النجاح شیخ طبرسی[مفسر نامدار قرآن کریم] آمده و آثاری چون وسائل الشیعه (اثر شیخ حر عاملی) و جمال الاسبوع (اثر سید بن طاووس) نیز آن را نقل کرده اند.گفته شده دعای فرج را امام زمان (عجل اللّٰه تعالی فرجه شریف) به محمد بن احمد بن ابی لیث تعلیم داد که از ترس کشته شدن به مقابر قریش کاظمین پناهنده شد